Boek van de week door Femke

Delphine de Vigan is een goede auteur die al fantastische boeken op haar naam heeft, onder andere Niets weerstaat de nacht. Deze titel werd destijds getipt door het boekenpanel van DWDD. In die rubriek werd op tv ruim aandacht geschonken aan boeken, ze kregen een terecht podium. Dat mis ik - en velen met mij - nog steeds. 
 

Dit boek De kinderen zijn koning begint met een notitie in een misdaaddossier, met daarin de laatst geplaatste story van Mélanie Claux, anno 2019. Vervolgens blikken we terug naar een Big Brotherachtige setting van 2001, heerlijk over de top en lekker dik aangezet. Het was een heel vernieuwend tv-concept, waarbij alle spelers 24 uur per dag gevolgd werden door camera's. Algauw kwamen daar ook de social media bij. 

Massahysterie: iedereen wilde erbij zijn, het volgen en meemaken. Het begin van een nieuw tijdperk, waarbij je niet meer per se hoefde te produceren, te creëren of uit te vinden om recht te hebben op bekendheid. Je moest je alleen laten zien en in beeld blijven.
 

Het verhaal gaat over Mélanie; ze is eindelijk de bekendheid geworden, die ze zo graag wilde zijn. Met miljoenen volgers zet ze haar kinderen te kijk en deelt ze werkelijk iedere zucht en scheet. Als haar dochter vermist wordt, lijkt alles in de richting van Mélanies acties op de socials te wijzen. Niet iedereen is gecharmeerd van deze vorm van kinderarbeid. Het YouTube-kanaal Happy Playtime heeft een impact die zijn weerga niet kent. In ‘Kinderen zijn koning’ doet moeder Mélanie het voorkomen alsof de kinderen alles zelf mogen bepalen, alsof de kinderen het geweldig vinden en het hun initiatief is, hun droom. Niets is minder waar.
 

Eigenlijk zouden we dit boeken kunnen zien als een regelrechte aanklacht tegen alles wat socials media is. De hele wereld staat in het teken van likes en reviews. Hoe heerlijk zou het zijn als we daar weer zonder zouden kunnen? Ik denk dat het veel mensen rust en ruimte zou geven. Dit is een belangrijk boek over en heel belangrijk maatschappelijk thema, waar we onze ogen niet voor moeten sluiten.