Vissen voeren

Ik glimlach. We zijn alleen, zij en ik, het is al bijna negen uur en zo meteen wordt het donker. We zijn geen vrienden, we zijn geen familie, we zijn nergens collega’s van. We zijn een man en een vrouw en we hebben maar één reden om hier te zijn, lijkt mij. Ik ben één stap van haar af, als ik mijn hand uitsteek raak ik haar aan. Ik zou heel graag mijn ogen dichtdoen en me op haar storten en allerlei dingen doen. Maar ik heb er geen verstand van, ik weet niet eens hoe ik zou moeten beginnen. Want het is heus niet makkelijk, hoe maak je die klik van het normale leven naar seks? Er moet iets tussenin zitten, ik weet niet, een overgangsfase. In muzieknummers bijvoorbeeld ga je echt niet in één keer over van het couplet naar het refrein. Je hebt een crescendo nodig dat je vastgrijpt en je omhoog voert en dan het refrein laat gaan zolang het wil. Dat crescendo noemen ze de bridge, de brug dus, want het is een brug van de normale wereld van de coupletten helemaal naar het paradijs van het refrein, waar de muziek veel harder en bombastischer klinkt zodat die nog heel lang in je hoofd blijft hangen. Maar hier, met Tiziana die voor de oven gebukt staat, heb ik geen idee waar mijn bridge is. Ik zie hem niet, ik voel hem niet. Misschien is het net als bij de meest geniale bands zoals Black Sabbath of Motörhead. Die hebben er schijt aan om de dingen geleidelijk op te bouwen, ze volgen de regels niet en maken fantastische nummers die recht hun eigen weg volgen zonder bridge en zonder tussenwegen.