Ruud Lubbers

Ruud Lubbers was 43 jaar toen hij in 1982 minister-president werd. Jongensachtige uitstraling, een wat wilde bos haar en in de loop van de dag ook een stoppelbaard. Getrouwd met Ria, die het hart op de tong had en regelmatig ‘de bladen’ haalde. Tweemaal was hij lijsttrekker voor het CDA en hij scoorde beide keren 54 zetels, nog altijd een record. Lubbers zette het ambt van minister-president naar zijn hand en dacht voortdurend mee – ook als collega’s daar geen prijs op stelden. Op het tijdperk dat zijn naam draagt, de Lubbersjaren (1982-1994), drukte hij een Rotterdams no-nonsense-etiket. Een tijd van massawerkloosheid en forse bezuinigingen in een land dat verscheurd werd door de kruisrakettenkwestie. Een tijd ook waarin het begrip ‘duurzame ontwikkeling’ werd gemunt, de Berlijnse Muur viel en Nederland ‘ziek’ was. Lubbers voerde de regie onder het motto ‘Samen onderweg’ in wisselende coalities met VVD en PvdA. Hij hield de zaak bij elkaar, effende het pad naar economisch herstel en bracht het Verdrag van Maastricht tot stand dat de basis legde voor de Europese Unie en de invoering van de euro. Dit alles in een dynamisch tempo. In het rampjaar 1994 reed hij zijn opvolger Elco Brinkman in de wielen en blokkeerde bondskanselier Helmut Kohl een carrièreswitch naar de Europese Commissie. Lubbers besloot zijn loopbaan in Genève als Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor de Vluchtelingen. Dat liep slecht af. Na drie jaar zag hij zich gedwongen af te treden na een beschuldiging van seksuele intimidatie. In hun indringende biografie Een slag anders geven Johan van Merriënboer en Lennart Steenbergen Ruud Lubbers de plaats in de geschiedenis die hij verdient. Johan van Merriënboer (1962) schreef eerder Mansholt. Een biografie en was (mede)auteur van Van Agt. Tour de force en de biografie van Piet de Jong. Lennart Steenbergen (1994) was een van de auteurs van Grote idealen, smalle marges. Een parlementaire geschiedenis van de lange jaren zeventig 1971-1982 . Beiden zijn als onderzoekers verbonden aan het Centrum voor Parlementaire Geschiedenis van de Radboud Universiteit te Nijmegen.