Neêrlands Roem

Jacob van Lennep (1802-1868) was een invloedrijke Nederlandse schrij-ver, dichter, politicus en taalkundige uit de 19e eeuw. Hij werd geboren in Amsterdam op 24 maart 1802 in een welgestelde familie. Van Lennep was een productieve schrijver die zich bezighield met ver-schillende literaire genres, waaronder romans, gedichten, toneelstukken en historische werken. Hij stond bekend om zijn levendige vertelstijl en zijn vermogen om historische gebeurtenissen en personages tot leven te brengen. Enkele van zijn bekendste werken zijn: ‘De Roos van Dekama’ (1836), een historische roman die zich afspeelt in de middeleeuwse Friese samen-leving; en ‘Ferdinand Huyck’ (1840), een roman die zich afspeelt in de 18e eeuw, een van zijn meest succesvolle werken. Naast zijn literaire activiteiten was Van Lennep ook politiek actief. Hij diende als lid van de Tweede Kamer der Staten-Generaal en was betrok-ken bij verschillende politieke kwesties van zijn tijd. Van Lennep wordt beschouwd als een belangrijke figuur in de Neder-landse literatuur van de 19e eeuw. Zijn werken droegen bij aan de ont-wikkeling van de historische roman in Nederland en hebben een blijven-de invloed gehad op latere generaties schrijvers. Herman Frederik Carel (Herman) ten Kate (1822-1891) was een Neder-lands kunstschilder en graficus. Ten Kate groeide samen met zijn broers Mari, die ook schilder zou wor-den, en Jan, die een bekend dichter-dominee werd, op in Den Haag. Hij trad in de leer bij de Amsterdamse schilder Cornelis Kruseman en na een studiereis door België, Frankrijk, Italië en Duitsland vestigde hij zich in 1847 in de stad van zijn leermeester. Hij woonde en werkte er tot 1869, waarna hij zich weer in zijn geboorteplaats vestigde. Zijn specialisme was de historische genreschilderkunst, waarbij hij vaak soldaten liet optreden. Ook schilderde hij voorstellingen uit de Tachtigjarige Oorlog en andere onderwerpen uit de vaderlandse ge-schiedenis. In 1872 verscheen een postzegelemissie naar zijn ontwerp met de beelte-nis van koning Willem III. Willem Pieter Hoevenaar (Utrecht, 7 maart 1808 - aldaar, 31 okto-ber 1863) was een Nederlandse schilder, tekenaar, aquarellist, etser en lithograaf. Hoevenaar werd in maart 1808 in Utrecht geboren als zoon van de schietschuitschipper Adrianus Hoevenaar en van Maria Josepha le Fevre. Hij behoorde tot een geslacht van schilders en tekenaars. Ook zijn vader Adrianus, zijn grootvader Adrianus, twee van zijn broers Cornelis Wil-lem en Nicolaas Ludolph, zijn zoon Jozef en zijn neef Cornelis Wil-lem beoefenden de schilder- en tekenkunst. Hoevenaar werd als schilder en tekenaar opgeleid door Christiaan van Geelen, Bruno van Straaten en Pieter Christoffel Wonder. Hij schilderde onder meer genrestukken, boslandschappen, interieurs en stadsgezich-ten. Vooral zijn aquarellen en tekeningen in sepia vonden in die tijd gre-tig aftrek. Zijn werk werd onder meer tentoongesteld in Amsterdam en Den Haag. Hij woonde en werkte in zijn geboorteplaats Utrecht, maar hij was vanaf 1850 lid van de Koninklijke Academie te Amsterdam. Zijn zoon Jozef werd door hem opgeleid tot beeldend kunstenaar.