Nederland en de jaren zeventig

Geen decennium roept zulke tegenstrijdige beelden op als de jaren zeventig. Het was de tijd van radicale hervormingsplannen, van het streven naar medezeggenschap en emancipatie, van Dolle Mina, de strijd van de vakbonden voor inkomensnivellering, de krakers, en natuurlijk het kabinet-Den Uyl. De jaren zeventig hadden evenwel ook een heel ander gezicht, zoals de onstuitbare opmars van Hans Wiegels VVD, het `Ethisch Reveil van CDA-leider Dries van Agt en de opkomst van de Evangelische Omroep. De Utrechtse historicus Duco Hellema, zelf een `babyboomer, presenteert in Nederland en de jaren zeventig het verhaal van een samenleving op drift. Het waren in eerste instantie vooral linkse strijdformaties die de politieke arena betraden (en de spelregels veranderden). Maar al snel ontstonden tegenkrachten die zich ergerden aan het linkse gedram, aan langharige demonstranten, opbouwwerkers, studenten en krakers. Tegen de achtergrond van een aanzwellende economische crisis verloren radicale en linkse hervormers steeds meer het initiatief. Net als elders in de westerse wereld begon de politieke atmosfeer tegen het einde van de jaren zeventig om te slaan. De kruisraketten zorgden weliswaar nog voor jarenlange onrust, maar het tijdvak van de grote hervormingsplannen was begin jaren tachtig voorbij. Over de auteur(s): Duco Hellema is als hoogleraar in de Geschiedenis der Internationale Betrekkingen verbonden aan het Departement Geschiedenis en Kunstgeschiedenis van de Universiteit Utrecht.