Mokatan

“De wind is mijn naam vergeten. De regenwouden waar mijn voeten neerkwamen zijn omgehakt en verwerkt tot het papier van uw tijdschrift, een glossy die een leven aanprijst van dunne vrouwen en vreemde geuren, tijd om uw pols maar geen tijd in uw hart. De stenen waarop ik mijzelf opende staan in het nu kale landschap, verlaten, hun verborgen krachten sluimerend in een diepe slaap. Mijn naam wordt niet meer gefluisterd in het ritselen van de bladeren van de levensboom. En toch, de grote moeder, uw aarde, waar u zo gedachteloos mee omspringt en zonder kennis van de gevolgen misbruikt, heeft een geheim wapen; haar water. Wist u dat de aarde nooit nieuw water maakt? U leeft met druppels kostbaar water in uw lichaam die eens het levenssap zijn geweest van al het leven voor u.” Mokatan is nooit voorbestemd geweest voor het normale leven. Niet voor het slapen op huiden naast een man. Mokatan is één van de “vrouwen van steen” in haar volk, het volk van vuur en steen dat zesduizend jaar geleden in Nicaragua in vrede en harmonie wist te leven. Een vrede en harmonie waar wij allen nu naar verlangen.