Lost in translation

Biedt de 'participatiesamenleving' kansen voor (ex-)gedetineerden die een nieuw leven willen beginnen? En hoe kunnen de geestelijke verzorging bij justitie enerzijds en de nazorgorganisaties en (migranten)kerken anderzijds hieraan bijdragen? Deze vragen stonden centraal tijdens het eerste lustrumcongres van het Centrum voor Justitiepastoraat. De verschillende bijdragen aan dit congres zijn gepubliceerd in het eerste deel van deze lustrumbundel. Hiermee levert het Centrum een bijdrage aan het maatschappelijk debat over de participatiesamenleving vanuit het oogpunt van de geestelijke verzorging. Het tweede deel van de bundel geeft een beeld van een van de taken van het justitiepastoraat, namelijk de verzorging van de kerkdienst in justitiële inrichtingen. De deelname aan de (zondagse) vieringen vormt een belangrijke schakel tussen de zorg voor gedetineerden in de bajes en de nazorg door geloofsgemeenschappen na detentie. De werelden binnen en buiten de muren verschillen sterk qua taal en cultuur. De terugkeer in de samenleving kan ervaren worden als Lost in Translation. Het behoort tot de deskundigheid van de geestelijk verzorger om als tolk en gids de verschillende werelden van Bijbel en liturgie, van de gedetineerden en van de samenleving met elkaar in verbinding te brengen. Tegelijk weet de geestelijk verzorger uit eigen ervaring hoezeer de verschillen tussen deze werelden een gevoel van vervreemding kunnen oproepen. De studiedagen 2014 voor de rooms-katholieke en de protestantse geestelijk verzorgers stonden in het teken van deskundigheid van de vertolking . Vanuit de kern van hun werk zijn geestelijk verzorgers aldus op verschillende manieren gericht op het bevorderen de participatiemogelijkheden van de (ex-)gedetineerden.