Herhaalde wandeling, gedichten 1960-1975

Nacht Nacht nadert op voeten zacht als water. Nu mag je gaan vergeten dat je bang was, voor de rede, voor de regen, of misschien wist je niet eens waarvoor: een ondergronds verraad, vermoed onder de dag waardoor je gaan moest. Het licht is uit, niemand kan in je zien, nu mag je dromen en haast niet meer leven. Nacht is de uiteind lijke vergever, je zegenend met handen vol van donker. Het koud ontwaken uit de droom komt later, met de vlucht van wat er van de schare zachte nachtdieren van de slaap nog leeft, bij het nestwaarts gaan der uilen, binnensmonds.