Druiven en droesem

Griekse wijndruiven [afbeelding] Harold Hamersma | pagina 10 - 11 Het lijkt bijna een wetmatigheid: iedere trend gaat gepaard met een tegentrend. Iedereen aan de computer met zijn vaste lettertypes? Dan ontstaat er ook een hang naar een persoonlijk handschrift met onze eigen halen en krullen. Nog nooit zijn er dientengevolge zo veel vulpennen verkocht als in de afgelopen jaren. Ook in de wijnwereld blijft de drang naar onderscheid. Worden cabernet sauvignon, merlot, syrah, chardonnay en sauvignon blanc te dominant? Dan duiken er overal oppositiegroepjes op, bestaande uit lokale druiven die de geannexeerde wijngaarden beginnen terug te veroveren op de Grote Vijf. Belangrijkste wapens: uniciteit, anciënniteit en terroir. Als deze tegentrend doorzet staat Griekenland straks volop in de belangstelling, want eigen wijndruiven te over. Minstens drie-honderd, waarvan er nu nog met slechts 35 wordt gewerkt, zoals de assyrtiko, malagousia, moschofilero, xinomavro en aghiorgitiko. Gelukkig is deze Grieks-vinologische introversie niet doorgeslagen naar nationalisme. Moderne wijnmaakapparatuur wordt uit den vreemde ingevlogen en ook knowhow wordt geïmporteerd door jonge wijnmakers elders te laten studeren. Inmiddels behoren de Griekse wijnproducenten zelfs tot de best geëquipeerden van Europa. Van ons geld? Het zijn uw woorden. Journalist Frederiek Lommen - zij publiceerde onder meer in De Groene Amsterdammer en op de website van Volkskrant Reizen - is dermate in de greep van Griekse wijn dat zij er een boek over heeft geschreven: Druiven en Droesem, een reis langs de Griekse wijngaarden. Lommen toont zich een vaardig, ter zake kundig en geïnspireerd reisleidster. Natuurlijk ontkent zij het bestaan van retsina niet, het beroemde, of beter gezegd, het beruchte wit, dat na het ruiken ervan inspireert tot het zingen van 'O Denneboom'. Decennialang stond deze met hars van de Aleppo-den gemixte wijn uit het midden van het land synoniem voor Grieks wit. Fans lijken thans nog slechts te vinden te zijn onder zeilers die zomers in de Griekse archipel hebben gevaren. Een ijskoud flesje retsina bij een portie lokale ansjovis, bereid door de kapitein van het gehuurde jacht op het strand, terwijl de zon net ondergaat, ontlokt hen dan nog wel eens de reactie: 'Dan is het best lekker.' Misschien, maar al die andere dagen smaakt de wijn toch een stuk minder. Lommen reist naar de zuidelijke eilanden in de Ionische Zee en beweegt zich door de noordelijke wijngaarden langs de grenzen met Bulgarije en Turkije. Het is een charmant boek, omdat Lommen niet alleen over wijn bericht, maar ook verslag doet van haar wandeltochten en bezoeken aan de grote steden. Bovendien levert het een aardig inzicht op wat betreft het huidige economische en politieke reilen en zeilen van het land. Met plezier reis ik met haar mee. Het haalt een aantal aangename vinologische herinneringen bij mij boven. Aan Atlantis 2009 bijvoorbeeld, een witte van de assyrtiko plus een kleine portie athiri en aidani, afkomstig van het eiland Santorini. De wijn van producent Argyros is een prachtige witte, ontfutseld aan druiven van wijnranken die een gortdroog klimaat, de barre vulkanische grond en de straffe zeewind trotseren door bijna als vogelnestjes ineen te duiken op de berghellingen. Ik proef het zuur van limoncello, een tropisch touché van ananas, een snufje ziltigheid als in manzanilla en geroosterde hazelnoten. Opwindend en strak. Modern en klassiek. Een wijn die de wedergeboorte van de Griekse wijncultuur belichaamt. "Of de huidige economische crisis geen negatieve invloed heeft op de wijnrenaissance?", informeert Lommen bij een wijnmaker. "Wel in Griekenland zelf", luidt het antwoord. "Veel Grieken kunnen zich een fles van een tientje niet meer veroorloven. Maar meer wijnhuizen richten zich nu op de export. Jullie Nederlanders hebben klaarblijkelijk nog wel geld te besteden." Nog wel.

Er zijn nog geen reviews van dit product.