Don't freak out.

November is ongelukkig. Dat is niet gek als je nagaat dat ze van jongs af aan iedereen kwijtraakt en het allemaal haar schuld lijkt te zijn. Gelukkig voor haar vindt Yurunda haar en brengt haar naar een opvangcentrum waar anderen zoals zij zijn. Nog steeds voelt ze zich niet thuis, ze voelt zich een bedrieger. Haar is altijd verteld dat ze niks waard is. Hoe kan ze dan de beste zijn? Ze mag dan wel ‘de laatste Ziener’ zijn en alles weten, dat gevoel van onbehagen blijft. Alleen het denken aan een vraag geeft haar het antwoord al. Helaas werkt dit niet zo bij haar innerlijke strijd. Even begint ze te twijfelen of ze zo slecht is als ze zeggen dat ze is, wanneer ze vrienden maakt en speciale privileges krijgt. Maar dan valt ze een van haar vrienden aan en een andere verdwijnt. Voor het eerst heeft zij geen antwoord op alles. Al zou ze zweren dat de antwoorden op het puntje van haar tong liggen. Ze moet op zoek naar antwoorden. Dat betekent haar demonen onder ogen zien. Ze moet de confrontatie aangaan met haar moeder, de grootste demoon die er is. Een keer komt ze haar tegen als ze er nog niet klaar voor is, een keer als het te laat is.