De trein gemist ...

VADER VAN 7 KINDEREN OMGEKOMEN BIJ TREINRAMP, kopte het Nijmeegs Dagblad in 1979. Doorgaans belandt zo’n krant de volgende dag al bij het oud papier. Men gaat weer over tot de orde van de dag. Maar hoe verging het dit gezin na die vreselijke ramp? Dat vertelt Josje Bosma in deze autobiografie.  Josje is het middelste kind van dit gereformeerde gezin uit Nijmegen. Als dertienjarige worstelt ze met de impact van de ramp, het gemis van haar vader én met haar boosheid op God. In de jaren tachtig wordt er anders omgegaan met rouw en verlies. Josje ontwikkelt een depressie, die een tijdelijke verwijdering oplevert met haar zus Paulien. Tot dan toe beleefden zij veel dingen samen en steunden ze elkaar door dik en dun.  Als Paulien dan ook nog ernstig ziek wordt, verliest Josje – in tegenstelling tot haar zus  – het vertrouwen in God en raakt ze verder van Hem verwijderd. Ze zakt steeds dieper in het moeras van depressie. Uiteindelijk wordt ze suïcidaal opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis.  Zal Josje weer nieuwe moed krijgen voor de toekomst? Zal ze haar leven weer durven op te pakken en de weg naar God weer terugvinden? Je leest het in De trein gemist …  “Dit boek leest als een trein. Het is net of ik naar een film van Josje d’r leven heb zitten kijken.” (Eelco) "... en passant een tijdsbeeld van het vrijgemaakt- gereformeerde leven van de jaren 80.” (Nederlands Dagblad)