Annie

oud Ze richt zich op blauw overwaasde ogen kijken me aan. Ogen die niet veel meer zien maar naar ik vrees gedachten kunnen lezen. Mijn gedachten waarover ik me schaam. Samen zijn we oud maar houden geen gelijke tred. Haar krachteloos stijve poten presteren niet meer dan een blokje rond. Ik ga haar voor wachtend op winderige hoeken. Als gast is ze nergens meer welkom sinds ze haar darmen weerloos ontlast. Dan komen de gedachten Die ze niet mag lezen. Ik streel haar kop Zuchtend legt ze zich weer aan mijn voeten. Annie van Kooten-Snaauw 1910-1999 'Een liefdevolle eerbetoon aan een moeder is bijna niet mogelijk.' - Ingrid Hoogervorst, De Telegraaf 'Kees van Kooten heeft een prachtig boekje over oud zijn en sterven geschreven, een verhaal dat nergens larmoyant wordt en steeds herkenbaar is.' - Algemeen Dagblad 'Kees van Kooten treft de goede toon, net als in 'Levensnevel', door de kleine zinnetjes die het verhaal over de liefde van een zoon voor zijn moeder die letterlijk geen vlieg kwaad doet, in een lijstje zetten.' - Arjan Peeters, de Volkskrant 'Net als in 'Koot graaft zich autobio' is Van kooten erin geslaagd om met een handvol woorden een zaak van leven en dood even humoristisch als gevoelig te behandelen.' - Pieter Steinz, NRC Handelsblad 'Van een stilmakende schoonheid. Een zorgvuldig gestileerde afscheidsgroet van een zoon aan zijn moeder.' - De Limburger